Één telefoontje
geeft een wending aan mijn dag.
Één telefoontje
en er komen tranen voor mijn lach.
Ik wil enkel nog daar zijn,
en helpen waar ik kan.
Ik wil enkel nog terug
en roepen ‘jongens, maak er toch iets van!’
M’n zusje vertelde ’t hele verhaal:
Mensen nemen ontslag.
Juist die, waarmee ik zo goed kon,
juist die zie ik niet meer vrijdag!
In drie en een half jaar
werd de Brabander een stukje van mij.
Al drie en een half jaar
hoor ik er daar bij.
In al die tijd zag ik veel mensen,
want ze blijven komen en gaan.
Sommigen zeiden me helemaal niets,
van anderen trok ik het me wel erg aan.
In al die tijd bleven er een paar,
en juist die mis ik nu zo erg.
Rob en Marja, Pascal en Matje,
voor hen wil ik naar Winterberg.
Ik wil helpen, ik wil terug,
ik wil morgen weer op sluit staan.
Maar als ik ‘t doe heeft mams verdriet,
moet ik morgen wel of niet gaan?
Marieke, 2 januari 2003
sorayatje: | Donderdag, januari 02, 2003 22:00 |
sommige keuzes zijn moeilijk, maar er moet uiteidenlijk tog een keuze worden gemaakt. welke keuze je ook neemt, 't zal de goede zijn... Don't crying, keep smyling... liefs, soraya |
|
Iejoor: | Donderdag, januari 02, 2003 19:57 |
De brabander, in winterberg? Kan dat kloppen? Geloof ik ben ik daar wel eens geweest... of zit ik nu helemaal fout? Follow the words of you heart... Chiara. |
|
hadassah: | Donderdag, januari 02, 2003 17:57 |
soms kan 1 ding een hele ruk aan je normale doen geven | |
Auteur: Marieke | ||
Gecontroleerd door: Cartooneke | ||
Gepubliceerd op: 02 januari 2003 | ||
Thema's: |