Gebroken, zit ik hier.
Niet met woorden of met gebaren,
Nee, door mijn eigenstommiteiten.
Ik kon mijn gevoelens niet bedaren.
Hals over de kop verliefd geworden ,
Een van de harde feiten.
Maar laat het nou zo zijn,
Dat jij voor iemand anders zwicht,
Voor haar mooie lach, prachtige haar,
Mooi postuurtje en knap gezicht.
Huilen kan ik wel, mezelf slaan.
Mezelf straffen op mijn eigen manier,
Mezelf straffen voor mijn gevoelens,
Proberen dat gevoel weg te krijgen uit mijn borst, hier…
Ik had kunnen weten dat het nooit iets zou kunnen worden,
Ik was te verblind om dat te zien.
Maar ik weet dat er geen kans is,
Geen hoop voor “ons”, zelfs geen misschien…
Maar spaar me toch,
Laat me jullie niet zien of horen.
Mijn hart zou dat niet kunnen verdragen,
Evenals mijn ogen en mijn oren…