Jij hebt me geholpen in de eerste week
en bracht me naar sneek.
Jij zorgde ervoor dat ik aangifte deed
dat is iets wat ik niet vergeet.
Jij wilde dat ik meteen hulp ging zoeken
ik hoor me zo nog vloeken.
Ik wilde niks, iedereen moest me alleen laten
zodat ik alles goed kon praten.
Jij vond t een goed idee dat ik met uri ging spreken
maar je bent geen dag van mn zijde geweken.
Advies van bekenden is anders dan van je moeder
want zij is simpelweg je opvoeder.
Tot mn grote verbazing zei iedereen hetzelfde tegen mij
en niemand vond het aanstellerij.
Iedereen die voor mij begrip opbracht
en ik was wel blij met de juiste aandacht.
Maar moeders had alweer gelijk
en ik weer es ongelijk.
Ik zou vaker naar haar moeten luisteren
en dat niet gaan verduisteren.
Ik ben na 1 week begon ik met anderen te praten
en heb hun binnen gelaten.
Ik sprak bijna niet meer met mn moeder maar wel tegen 1 goeie vriend
Maar dat heeft mn moeder niet verdiend.
Gelukkig neemt ze me niks kwalijk en is allang blij dat het beter met me gaat!
Mam, dank je wel dat je voor me klaarstond!