Lang niet van jou gehoord,
je ging dan ook naar Zwitserland.
Wel af en toe een mailtje,
geschreven door jouw zachte hand.
Voor je vertrok waren we vaak samen,
we konden heel goed met elkaar praten.
Twee handen op één buik, zo leek het wel
veel verdriet, toen je mij moest verlaten.
Maar de reden van al die tranen
heb jij nooit echt geweten.
Je dacht dat het enkel om vriendschap ging
och, je moest het eens allemaal weten.
De dag dat je terug naar België komt,
kruipt nu stilaan dichterbij.
En ook al blijf je maar één weekje hier
ik vertel je alles, zelfs m'n gevoel voor jou erbij.
En hopen, dat zal ik zeker doen,
dat jij ooit terug hier zal blijven.
Want anders heb ik niet veel meer te doen
dan in m'n eentje de tijd te verdrijven.
.....love you.....