een traan rolt langzaam over me wang
toen ik perongeluk haar gedichten las
toen besefte ik pas wat ik had gedaan
ik had haar heel veel verdriet gedaan
iets waar ik nog niet over had nagedacht
ik zou dr willen vertellen wat ik voel
maar kan het lef niet meer opbrengen
voel me koud, leeg, eenzaam en alleen
ik had zoveel meer met der gewilt
ze gelooft niet dat ik van dr hou
maar kan niet eens me eigen aan
dus kan nu echt niet voor haar gaan
al is er niets liever wat ik wil
het moed, de lef, ik kan het niet
ze weet niet waar ik echt mee zit
en dat wil ik haar niet aan doen ook
ze heeft al genoeg verdriet doorstaan
en pijn, dat heb ik haar al aangedaan
ik neem me eigen bij deze gelijk voor
om haar voortaan overal mee te ontzien
het spijt me van wat ik je heb aangedaan
ik heb het niet willen en kunnen zien
en zal proberen er rekening mee te houden
maar ik zal altijd van je blijven houden