een vader met zijn dochter
lopen hand in hand de duinen in
Hij met ferme grote stappen
voetstappen van een man
die denkt dat hij weet wat hij kan
Zijn dochter loopt naast hem
niet van trots, maar van walging
van haat en schaamte en verdriet
en van het onvermogen om te zeggen
er is zoveel dat je niet ziet
De angst verkleint haar stappen
totdat ze niet meer lopen kan
haar vader gaat verder met grote ferme stappen
de stappen van een man
die denkt dat hij weet wat hij kan
Eenzaam in het dal van de duinen
zit ze daar heel alleen
maar blijer dan wanneer ze nog rond zou struinen
met de man die denkt dat hij weet wat hij kan