Voor Tim en Anne, die me toch wat opgebeurd hebben gisteren , maar vooral voor Liesje
Zaterdagmorgen vrolijk fluitend vertrokken
Topfit verklaard, klaar voor de match
Aftrap gegeven, alles liep vlot
72 minuten en 2 goals later
Counter, balverlies, duel man tegen man
Verkeerde beweging en daar lag ik dan
Zaterdagnamiddag was alles minder vrolijk
Met gescheurde kruisbanden in het operatiekwartier beland.
Spoedoperatie geslaagd maar dat kon me niets schelen
Het enige wat me bezighield : "Waarom ik weer?"
Ik was nog maar net bekomen van de vorige keer
Waarom nu, waarom ik, waarom weeral ?
Zaterdagavond na de operatie
bracht de verpleegster me naar mijn kamer
Nog altijd kwaad om zoveel onrechtvaardigheid
Ik had weer alle pech van de wereld
Mijn voetbalcarierre was weer naar de maan.
Maar tijdens die trip stopte ze even
ze zei wacht even hier, ik ben even weg
En mijn woede was plots weg
Want mijn bed stond naast de realiteit :
een bord met de afdelingen van de kinderkliniek
"afdeling 3 ; intensive care prematuren"
"palleatieve kinderzorg, chemotherapie"
Doorheen de gang liepen een klein patientje
Liesje noemde ze zei ze, kom jij ook hier wonen?
Want hoewel ze pas vijf was, was ze hier al lang
De diagnose was hard, maar ze bruiste van leven
Vrolijke ogen, teddy ,infuus in de hand
En ondanks al haar problemen lachend en zingend
met een levenlust waar je stil van wordt.
Zaterdagavond zijn mijn ogen geopend
Geen bezoek in de kamer , Liesje sliep
Weg was de woede, weg was het verdriet
Een kapotte knie dat kan genezen
Maar leukemie , dat genees je zomaar niet.
Liesje, kom op je gaat het halen !