30 November 2003 was voor mij een ongeluksdag .
Ik hoop dat ik zoiets nooit meer beleven mag.
De auto ... een boom.
het ging allemaal zo snel.
Het leek alsof ik beland was in de hel .
Wist even niet meer waar ik was .
Ik was besmeurt met bloed en voelde overal glas.
Ik raakte in paniek en zocht mijn gsm...belde 112 en hoorde al snel een stem .
Hulp was onderweg en zou snel komen .
Terwijl ik wachte flitste voorbij al mijn dromen .
Zou ik ooit mijn kinderen nog zien ???
Zou ik blijven leven of ging ik dood mischien ??
Eindelijk , daar kwam hulp aan .
Langzaam voelde ik mijn ogen dicht gaan .
Gelukkig had die agent dat in de gaten .
Hij kwam bij me zitten en liet me niet alleen .
Toch werd het steeds even donker om me heen .
In het ziekenhuis werd ik weer wakker.
Zag allemaal mensen om me heen .
Wist even niet wat er gebeurt was en keek angstig om me heen .
Alsjeblieft ....laat me niet alleen .
Een arts stelde me gerust , maar zei wel dat er een beschermengel bij me had gezeten .
Want normaal verlaten mensen na zo'n ongeluk hetleven .
Dit alles is nu 4 maanden geleden .
vaak viel ik in een dal ... diep naar beneden .
Dan vroeg ik me af waarom ik was blijven leven .
Maar mijn vriend die ik na het ongeluk heb leren kennen liet me weer aan het leven wennen .
Hij prate me moed in en gaf me weer hoop .
Het is door hem dat ik weer in het leven geloof .
Dit alles staat los van mijn liefde voor hem .
Maar het is wel dankzij dit ongeluk dat ik hem ken .
Lieve fons , ik hou van jou