Durven leven
Vermoeide ogen,
knipperen traag.
Alles gaat even aan me voorbij,
leef even in een mistige vlaag.
Kleine druppels,
verschijnen in mijn ooghoeken.
Ik loop onrustige,
naar onvindbare dingen te zoeken.
Het is onrustig,
in mijn hoofd.
Maar ik had ook sinds lange tijd,
niet meer in het leven geloofd.
Het is weer even wennen,
om te durven leven.
Het is soms angstaanjagend,
om jezelf aan een ander bloot te geven.
Ondanks de onrust,
en ondanks tranen die nog niet gedroogd zijn.
Maak jij mijn leven,
zo ontzettend fijn.
Ze sloeg haar ogen open,
en wist niet wat ze zag.
Het leven gaf zich even bloot,
en ineens was daar weer haar lach.
~Miriam~