Spel der spelen.
Altijd speelt er wat.
Is er iets dat mij beheerst.
Het lijken spelen, maar ze
eindigen veel sneller dan ik dacht.
Het laatste spel doet zeer. Pijn,
omdat ik niet meer spelen mag.
Spelen is als een refrein.
De strakke melodie van regels.
Octaafje lager en de spelers
worden klein. De bassen dreunen tonen,
kreunen in mineur de spanning weg.
Het spel verwatert als verlies.
Hoog spel, gespeeld door gokkers,
haalt woede en agressie onderhuids.
Merktekens in de vals geschudde
kaarten tonen eerlijk dat de kansen
zijn gekeerd. Het toeval wordt geweerd.
Winnaars op vals plat, zijn nog steeds geeerd.
Het spel wordt vast wel ergens voortgezet.
Met blanco kaarten daar, waar,
vingers blauwer zijn, de mensen
doder levend worden en een stem
niet nodig is want spelers kunnen ademloos
zich overgeven aan het spel der spelen.
wil melker
07/02/2001