Mensen kunnen toch hard zijn.
Zowel onbewust als bewust steken hun woorden je steeds recht in het hart.
Steeds opnieuw word je gekwetst ook al kan je het leven even niet meer aan.
Mensen houden geen rekening met gevoelens.
Maar mensen zijn toch maar mensen?
Wanneer je zegt "het is me even teveel",
komen ze nog met de hardste woorden aangedreven.
Je kan het wel niet tot je laten kmen ,
maar het doet iedere keer pijn.
Je zal er wel overheen geraken,
maar soms zijn zo vele kleine beetjes voldoelde om je ten onder te gaan.
Zelfs het sterkste, optimistischte persoon zal ooit moeten kraken voor deze hardheid van mensen.
Niemand helpt niemand meer,
het is nu iedere voor z'n eigen en dat kwetst me.
Maar iedereen is verantwoordelijk voor hoe de wereld is geworden, hetzij in kleine, al dan niet grote bijdrage.