Het is nacht en buiten is het zo stil,
Ik heb het koud en alles lijkt zo
kil. Door mijn raam zie ik de
sterren aan de hemel
staan, waarom heb ik ons dit
aangedaan?
Nu weet ik pas wat er met een
gebroken hart wordt bedoeld, nog
nooit eerder heb ik zoveel pijn
gevoeld. Slapeloze uren, hoelang
gaat dat nog duren. Slapeloze
nachten, dat had ik toch kunnen
verwachten.
Als ik kijk naar de maan, is het net
of ik jou naam daarin geschreven
zie staan. Ik sluit mijn ogen en
probeer het aan te raken,
misschien dat dat mij nog een
beetje vrolijk kan maken. Maar ik
stoot tegen het raam en
verdwenen is jouw naam.
Alles wat ik wil, is weer dicht bij
jou zijn, maar ik zal verder moeten
met deze vreselijke pijn buiten. Buiten is
het nog altijd even stil, ik zou je
willen bellen maar ik ril. Nog nooit
eerder voelde ik mij zo alleen. Hoe
kom ik hier ooit nog overheen?
Mijn wens is dat je op een dag
weer al je liefde met mij zou willen
delen. Pas dan zou mijn gebroken
hart weer kunnen helen. Ik schrijf
jouw naam op het condens van de
ruiten, terwijl de vogels hun
ochtendlied alweer beginnen te
fluiten.
Ondertussen heb ik nog steeds
geen oog dichtgedaan. Maar
hopelijk zal het morgen weer wat
beter gaan!!!