Een brief, een geschreven woord, misschien stuur ik het je wel nooit, misschien ook wel.
De behoefte om gevoelens en emoties te vertalen in woorden is groot, anders raak ik in de knel.
Verstrikt raak ik in de golf van woede, angst, trots, lach en traan.
Waarom is het houden van soms zo fout gegaan.
Grenzen overschrijden en vooral doorgaan waren jouw woorden en kon ik met trots en genegenheid mijn vader aankijken.
Ziekte en ongezondheid stonden altijd om de hoek te wachten totdat zelfs de ziekte kanker niet wilde wijken.
Onbegrip en woede over een ziekte en over de scheiding van twee mensen die ooit elkaar eeuwige trouw beloofden.
Het zijn dit soort gevoelens die je als kind van de romantische kijk op het leven beroofden.
Toch blijf ik altijd in de pretlichtjes in de ogen van mijn vader staren, want de glimlach tussen een vader en een dochter kan niemand evenaren.
Paps sterkte in deze moeilijkste maanden van je leven,
je kinderen zullen je nog heel veel liefde geven.
Miriam