Ik huil zoete tranen,
zoet van bitter verdriet,
die zich langzaam een wegbanen,
naar plaatsen waar niemand ze ziet.
Ik hou van zwarte tranen,
ze zijn eigen aan mij,
snachts in donkere lanen,
zijn ze voor me in de rij.
Zwarte tranen van verdriet,
stilaan mijn enige echt geluk,
misschien helpen ze me niet,
maar ze verlichten mijn levensdruk.
Mijn tranen zijn gitzwart,
zwart van al jou haat,
ze komen recht uit mijn hart,
en vragen wanneer je me alleen laat.
Mijn zwarte tranen zijn duur,
dus droog ze maar niet af,
nog nooit was verdriet zo puur,
misschien ben ik wel
gaan houden van mijn straf.