Haar voetstappen verwijderde
zich verder en verder van
me vandaan
nooit zou ik haar ogen meer zien
Ach ze was zo bijzonder en zo lief
vaak vertelde ze me verhaaltjes
en suste me dan in slaap
ja bij haar voelde ik me geborgen
Haar voetstappen verwijderde
zich verder en verder van me vandaan
op weg naar het graf van haar zoon
Toen ik haar voor het laatst zag
had ze bloemen in haar handen
kijk zei ze deze zijn voor mijn
zoon
Ga zo dadelijk naar hem toe
hij zal nu wel lekker slapen
Haar voetstappen verwijderde
zich verder en verder van me vandaan
langs oude huizen, rozentuinen
voorbij het molentje
Waar we regelmatig samen kwamen
verhalen vertelde en vaak samen
danste bij een prachtige muziek
Haar voetstappen verwijderde
zich verder en verder van me vandaan
nooit zou haar glimlach me meer troosten
een stukje liefde bij me binnenkomen
Moest ik nu ook maar gaan sterven
en naast haar zoon gaan liggen
want het verlangen naar haar lach
werd te groot
arie: | Donderdag, mei 08, 2003 16:04 |
een prchtig schilderij heb je hier gepenseeld. Het is net een boek waar je nooit geen genoeg van kunt krijgen graag gelezen, Arie |
|
lani: | Donderdag, mei 08, 2003 15:32 |
kippenvel wijnand... de dood is iets heel eigenaardigs he?! x-x-x |
|
Evy*: | Donderdag, mei 08, 2003 10:18 |
soms kan een blik of een glimlach ons zo ontroeren, ons een gevoel geven van vertrouwen, welkom zijn, gewaardeerd worden. Hou haar glimlach vast in je gedachten. Mooie tekst, graag gelezen liefs, Evy |
|
Auteur: wijnand. | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 08 mei 2003 | ||
Thema's: |