In gedachten is de afscheidsbrief al geschreven
en ligt morgen klaar op mijn bureau
ik wil weg, wil niet leven zoals vanavond
maar moet dat dan werkelijk zo?
ik dacht echt even dat het perfect ging
en die tijd was dan ook erg fijn
maar nu gaat er een gigantische roddel
dat ik het lieverdje van een volwassene zou zijn.
Ik begon er eerst om te lachen
en trok het me helemaal niet aan
maar nu lijken m'n ouders het te gaan geloven
hoe kan zoiets nou bestaan?
Dat mijn medeleden de roddel weten
leek al erg genoeg te zijn
Maar nu m'n ouders,.. Damn, en dan die ruzzie
Ik voel me nu ook ingedoken en klein.
Dat dit nou juist op dit moment moet gebeuren
is voor mij een klein geluk
Als 't eerder had geweest had ik hier niet gezeten
dan was ik echt helemaal stuk.
Ik heb al een keertje op 't randje gestaan
en heb toen het springen overwogen
maar tog ben ik nog geblevenomdat er hiern og mensen in mij geloven.
Door een ruzzie deze avond
komt de afgrond weer in zicht
hopenloos loop ik er op af
met natte wangen en ogen dicht.
Ik wil eigenlijk hier vandaag
zal voorlopig ook niet springen
het blijft een soort dilema
alsof mn ouders me nu dwingen.
Ik weet het niet meer
alle gedachtes tollen door mijn hoofd.
Vooral die ene vraag die nu blijft zeuren
HEBBEN m'n ouders me wel gelooft?...
12 mei 2003