Ondanks de steun van vrienden en vriendinnen
ben ik deze dagen heel moeilijk bij zinnen.
De vele emoties kan ik niet bedwingen
al zou ik ze graag van zich af willen zingen.
Verdriet, pijn, woede, angst, eenzaamheid:
wat ik ook poog, ik raak ze niet kwijt.
Ze blijven me teisteren en tergen
en ik kan me er niet voor verbergen.
Ik heb moeite me te richten op de liefde
omdat mij tot nu toe zoveel griefde.
Ik ben het vertrouwen in de hartstocht kwijt
en heb van mijn openheid nu toch veel spijt.
Droef staan mijn ogen, anders zo helder en wijs,
alsof ze zich voorbereiden op de laatste reis.
Mijn spieren zijn gespannen en trillen,
o kon iemand mijn onrust maar stillen.