Gedichten-Freaks
Zoeken
Nieuws
Wie doet wat
Aanmelden
Gebruikersnaam
Wachtwoord
Aanmelden
Wachtwoord vergeten?
Nog geen account? Registreer!
Registreren
×
Velden met een astriek (*) zijn verplicht!
Je schrijversnaam/gebruikersnaam*
Wachtwoord*
Bevestig wachtwoord*
E-mailadres*
Webadres
Geboortedatum
Land*
Selecteer je land
Nederland
België
Anders
Hoe heb je ons gevonden?
Ik wil per mail op de hoogte worden gehouden van leuke aanbiedingen van de Gedichten-Freaks en partners.
Registeren
Wachtwoord vergeten
×
Email adres
Versturen
Het Dal
Het Dal
De randen zijn zwart
de zon staat laag
mijn hart is vol smart
zorgen tot aan mijn kraag
Het licht raakt de bodem niet
het binnenste wordt niet belicht
het is niet vreugde wat men ziet
het is iemand die zwoegt en zwicht
Om te komen uit de diepte
zichzelf zoekende
te kijken op de paden die men liep
al vloekende
Men moet zichzelf vinden
men moet weten waarvoor men staat
en zich niet laten verslinden
welk pad men ook gaat
Zal ooit de winter voor de lente zwichten
zal ooit de zon hoog genoeg staan
om de bodem te belichten
om verder te kunnen gaan
Reacties op dit gedicht
Chippy vindt het leuk als je reageert op dit gedicht
Nog geen account bij Gedichten-Freaks?
Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres
Registreren en plaatsen
lani
:
Zaterdag, mei 24, 2003 20:49
deze pijn gaat diep... ik hoop dat er klaarte komt voor jou!
x-x-x
Over dit gedicht
Auteur:
Chippy
Gecontroleerd door:
bevertje
Gepubliceerd op:
24 mei 2003
Thema's:
[Eenzaamheid]
[Onzekerheid]
[Liefde]