Niemand schijnt te luisteren naar haar
weemoedige klanken die ze als een
stervende sirene de wijde wereld in stuurt
Maagdelijke vellen papier worden opgesmukt
met sierlijke toonladders waarop ze haar lieflijke
noten roemloos ten toon spreidt, smachtend
naar die ene empathische luisteraar
In alle eenvoud toont ze zich een begenadigd
componist die de droevigste melodie moeiteloos
transformeert tot iets wat men wil begrijpen
Onverstaanbaar zacht prevelt ze mistroostig
haar betoverende refrein, dat je met het grootste
gemak in vervoering zou kunnen brengen
Haar moedige en kristalheldere klanken eindigen
na een schier eindeloze reis als een versterkte
valse noot, die schijnbaar wel door iedereen
genadeloos wordt gehoord
Niemand schijnt te luisteren naar haar
weemoedige klanken die ze als een
stervende sirene de wijde wereld in stuurt
Ook in alle stilte hoor ik jou...