Als je je gevoel niet kunt uitdrukken, is de wereld leeg. Druk, alleen, wit, soms witter..
Als je gek wordt, ben je met jezelf, niemand anders, niemand.
Reza was gek. Te gek. Ik had haar niet meer door.
Reza was gek en ik soms ook.
Niemand begrijpt dat je pijn moet lijden, en moet bloeden om alleen maar te voelen dat je leeft.
Ik haat mijn borsten, en ik haat hun. Ik haat hun en hun kant van de wereld, hun sterfelijke deeltje waar ik eens deel van uitmaakte, dat dacht ik, niemand dacht dat, dat dacht ik.
Omdat ze weg is, realiseer ik me hoeveel ik van haar had moeten houden. Hoeveel moet je van iemand houden om dat te voelen? Honderd bloemen, duizend krassen, een miljoen tranen…hoeveel?
Niet langer kan ik huilen, ik kan het niet meer. De wereld heeft me mijn verdriet afgenomen, en mij alleen gelaten,….
ik kan niet huilen.
Als een vogel vliegt, en een kaars opbrandt, hou je dan van me?
Hou je van me met duizend krassen en vliegende vogels? Hou je van me met een miljoen tranen?
Met 1 van jou tranen kan ik sterven, met 1 van jou tranen, die ik bewaar. Zo kan ik sterven.
Huil je van me?
Hou je van me?
Huil je voor me?
Hou je voor me?
Ga maar, en vlieg,
ga maar en laat de wereld de wereld, laat mij zonder tranen, of met de jouwe
het wordt koud, ga maar, ga maar en vlieg, en neem je tranen mee, ik wil ze niet, maar toch 1.