Hoe kon ik zo stom zijn.
Te denken dat ik van je hield.
Hoe kon ik zo blind zijn.
Dat ik het andere niet meer zag.
Ik was verblind, maar niet door liefde,
Het is en was geen hartstocht die ik voor jou voel.
Ik weet ik kan het je nooit vertellen.
Want jij zult niet begrijpen wat ik er mee bedoel.
Ik vertelde dat ik van je hield.
Daarmee begon ik een stomme fout.
Er was op dat moment een ander meisje, dat ziels veel van jou houdt.
Nu waren wij samen, gezellig naar de bioscoop.
Voor mij had het niets anders, dan gezellig samen zijn.
Het geen gebeurde, iets wat ik niet had gehoopt.
Ik weet het is mijn eigen schuld.
Ik gaf jou een verkeerd gevoel.
maar hoe kon ik!, jij weet immers nog steeds niet wat ik bedoel.
Jij wilde verder gaan, ik had nee moeten zeggen.
Jij wilde niet bij de auto blijven staan.
Ik had mijn niet mijn mening moeten weerleggen.
Ik zeg niet dat ik spijt heb, van wat er is gebeurt.
Het is niet verkeerd, ook niet iets waar ik om treurt.
Maar het was verkeerd, ik had het je moeten zeggen.
Dat ik niets meer voel dan vriendschap.
Dat er van liefde geen spraken was.
Nu weet ik zeker, ik wil alleen vrienden zijn.
Maar hoe moet ik jou dat zeggen...
De waarheid doet z'n pijn.
Ik ben blij dat er niets gebeurt is,
dat het bij knuffelen is gebleven.
Ik had het mij zelf, anders nooit kunnen vergeven.
Ik had harden moeten zijn, ik had nee moeten zeggen.
Hoe heb ik zo zwak kunnen zijn ?
Om mijn mening te weerleggen !