Vertrouwen

Mijn vriendinnen vertellen me alles,
de diepste gevoelens verscholen in hun hart,
maar ik ben een gesloten schelp,
mijn beste vriendin weet meer over een ander,
als over mij.
Ik zou wel willen,
haar alles willen vertellen.
Ze is nu al bijna een jaar mijn beste vriendin,
en nu heeft ze eindelijk mijn vertrouwen.
Ik vind het erg,
maar ik kan er niets aan doen.
Ze zeggen wel,
leef niet in het verleden.
maar, ik moet wel,
hoe kan ik er anders uit leren?
Mijn vertrouwen is teveel geschonden,
door mijn beste vriendin,
mijn beste vriendin,
toen al 10 jaar...
toen ik nog maar 7 was,
door mijn hele familie.
Door iedereen,
iedereen van mijn omgeving,
waar ik van hield, en waarvan ik dacht dat ze van mij hielden.
Ik heb me dus vergist,
ik had al zoveel met haar doorstaan,
als je mijn naam hoorde,
dan hoorde je meteen ook die van haar.
Als je haar naam hoorde,
dan hoorde je meteen ook die van mij.
Leen en Laura.
Zo stonden we bekend.
We hebben jarenlang alles overwonnen,
en toen in eens,
zij heeft me laten vallen.
Het enige wat ik wil weten,
waarom?
Wat heb ik fout gedaan?
Uit mijn korte leven van nog maar bijna 14 jaar,
heb ik meer geleerd,
dan ik hopelijk nog zal moeten.
Als ik ooit opnieuw,
al deze pijn door moet maken,
dan denk ik dat ik het begeef,
net zoals mijn mama,
die een depressie heeft gehad.
Ik heb al veel beleefd,
iedereen denkt dat ik het perfecte leven heb,
nog nooit iets heb voorgehad.
Dan beginnen ze over hun leven te klagen,
dit doet me langs binnen breken,
wat kunnen zij nu weten?
Ik weet wel, mijn ouders zijn niet gescheiden,
en daar ben ik blij om,
als ik hier al mijn verdriet zou moeten neerschrijven,
dan ben ik nog dagen bezig,
maar onthoud,
door dit gedicht te lezen,
weet jij meer over mij,
dan een ander ooit zal weten...