Het blauw uit mijn pen
is weggekropen geen woord verschijnt
meer op het papier
nee nooit zul je mij nog lezen
Geen letter van mij bereikt nog je oog
ook als ik je mag
het zwijgen neemt langzaam bezit
van mij
Het blauw uit mijn pen
is weggekropen op een oud bankje
weent een man om zijn vrouw
De letters van mijn schrift zijn naar
haar grafsteen gekropen
Woorden van troost brachten ze
hem toen hij ze las
je kunt ze lezen wanneer je voor even de
ogen sluit
En denkt aan het geluk wat jij had
en hij niet
Het blauw uit mijn pen is
weggekropen ze rust nu haar
laatste rust
Met een stoet van 100 mensen
gekleed in het zwart
nachtegalen die hemels floten
werden ze gebracht naar het graf
waar ze voor altijd rusten