Paranoïd
Hoe hard ik ook zoek, ik lijk het niet te begrijpen.
De situatie speelt me te parten.
Ik weet niet waarom, noch hoe.
Waarom je me van de ene dag op de andere
niets meer van je liet weten.
Ik blijf zoeken achter een mogelijk antwoord,
achter een mogelijke verwijzing.
Misschien lijkt het raar,
maar ja ik maakte me wel eens zorgen.
Of je nog was, al dan niet.
En ja, ik weet het, het lijkt zo vreemd,
maar ook al kende ik je eerlijk gezegd helemaal niet,
het gevoel dat ik je alles kwijt mocht, was er.
Die ellenlange conversaties over jouw ‘Miss X’,
of elk ander mogelijk probleem, ook die mis ik.
Want op de een of andere manier voelde ik me op mijn gemak bij jou.
Elk oh zoveel verschillend,
enkel die ene vriend hadden we gemeen.
Die vriend die ons hoe dan ook samenbracht,
van wie ik nu jouw nieuws moet aanhoren.
Die goede tijden, ze lijken me te achtervolgen.
Weet jij nog hoe we zo kinderachtig konden doen?
Hoe we mekaar de ogen van de kop konden zagen?
Wel ja, ik weet ze nog die herinneringen, ze laten me niet los.
Ja, spijtig dat het zo moest gaan,
dat ik je nu een beetje heel veel moet missen.
Want die onbekende goede vriend, jij,
gaf me hoe dan ook steeds weer een goed gevoel.