Het begon alweer bijna 2 jaar geleden
we kwamen bij elkaar in de klas
in het begin heb je me een beetje vermeden
ik geloof niet dat je zo dol op me was
Tot we elkaar beter leerden kennen
veel lachen, serieuze gesprekken
mensen vonden het moeilijk jou te verkennen
maar ik probeerde je verder te ontdekken
Het was moeilijk tot jou door te dringen
je was nogal gesloten
maar ik probeerde er doorheen te wringen
ik wilde je niet van me af stoten
Ik vond je interessant en de moeite waard
ik zag je steeds vaker, en de vriendschap werd sterker, meer intens
toen ik eenmaal door de muur gebroken was kreeg het wel vaart
ik kwam steeds meer te weten en ik voelde me een nuttig mens
Ik had een doel, ik kon voor jou klaar staan
deze goede vriendschap was voor mij speciaal
ik had nog nooit zoiets gehad, en ik zou je nooit laten gaan
helaas dacht jij daar anders over, nu is het over, finaal
Al na een jaar verslechterde alles in onze vriendschap
en ik ben daar de oorzaak van
door mijn problemen werd het voor ons twee te krap
jij kon het niet aan, en nam er afstand van
Ik kan het je niet kwalijk nemen en dat doe ik ook niet
maar in een goede vriendschap kan ik mijn pijn niet verzwijgen
dus daarom nam je afstand en doe je alsof je het niet ziet
elke dag heb ik nog spijt, want zo'n vriendschap zal ik nooit meer krijgen
Ik mis je enorm, ik ben je nu kwijt
maar al zouden we het weer proberen, het wordt niet meer zoals toen
we zijn beiden verandert en ook al heb ik spijt
het heeft zo moeten zijn, ik weet niet of ik het anders had kunnen doen
Dit is wel het levende bewijs van wat ik altijd weer zeg
zodra ik te dicht bij iemand kom verpest ik het
elke goede vriendschap is vervaagd, weg
en elke keer maak ik dezelfde fout dat ik het opzij zet
Ik weet dat het niet goed is als mensen te dicht bij me komen
maar als ik om iemand geef gaat het vanzelf
en door die stomme fouten zijn de tranen nu aan het stromen
en ben ik jou kwijt, en dat komt alleen maar door mezelf.
Alleen maar door mijn eigen stomme zelf...