Soldaten lopen langs het kind heen,
Vernietigde ogen, oprechte tranen,
geen familie meer, verloren..
Dat kind moet sterk zijn,
je hoort het niet klagen.
Niks beter gewend,
dan al die harde pijn.
Besef jij dat wij beesten zijn?
Klagen over het kleinste verdriet,
Maar niemand dat deze kinderen ziet.
Ween niet uit luxe,
Maak geen problemen groter dan ze zijn,
ze zijn toch meestal even klein.
Denk aan het goede, je huis , je eten,
denk aan het kind ,
denk aan het eenzame kind,
dat s'nachts moet slapen in die koude wind.
Het kind waar niemand om geeft,
het kind dat eigenlijk niet leeft.
Orphan Angel: | Zaterdag, juni 28, 2003 10:23 |
Een gedicht voor Warchild. Goed dat je de zaken relativeert. Vergeleken bij zoveel onrecht gaat het inderdaad goed op plaatsen waar er vrede en welvaart is. Toch kan je individueel leed nooit meten. Misbruik en onrecht tegen kinderen komt overal voor. Maar je hebt gelijk, we geven zo weinig aandacht aan de schrijnende omstandigheden van een achtergebleven kind uit oorlogstijd of in andere vreselijke omstandigheden... Het pakt me hoe je schrijft... "een kind dat eigenli |
|
Auteur: an | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 26 juni 2003 | ||
Thema's: |