Ik zag je daar zitten, voorzichtig, weggedoken in die stoel.
Toen kwam ik: te verlegen om te groeten, te verlegen om me voor te stellen.
Ik keek je aan en werd overvallen door een vreemd gevoel.
Er zijn geen goede woorden voor om dat moment goed te vertellen.

De tijd ging gewoon door en ik vond je maar een rare jongen.
Ergens vond ik je ook wel weer leuk, maar ik kende je niet zo goed.
Ik heb, denk ik, al die tijd mijn gevoel voor jou onbewust verdrongen.
Maar op mijn stemmingen had je wel veel positieve invloed.
Dat merkte ik al snel en ik vond het al vreemd.
We wisten niks van elkaars verleden.
Jij vertelde mij je geheimen, en je wist de mijne.
We hadden beide liefde nodig, en dat konden we elkaar geven.

We werden verliefd, wisten niet hoe het nu verder moest.
We waren al zulke goede vrienden, we hadden zo’n goede band.
We wisten allebei dat liefde ook veel bij mensen verwoest.
We handelden met ons gevoel, niet met ons verstand.

De eerste maanden waren prachtig. Onze liefde, nog zo pril.
Er ging een wereld voor mij open, jij leerde mij anders naar het leven te kijken.
Als je me kuste, vergat ik alles, en stond alles om me heen heel even stil.
Jij was voor mij de enige, ik begon elke jongen met jou te vergelijken.

Het leek allemaal zo mooi, te mooi om waar te zijn.
We waren allang onszelf niet meer bij elkaar.
We deden gelukkig in de relatie, maar het was allemaal schijn.
Ik deed me anders voor, het lukte, maar het werd te zwaar.

Ik kon er geen einde aan maken, was gewoon nog veel te verliefd.
Daarvoor hield ik teveel van je, en was je me veel te dierbaar.
Laat het geen einde aan onze vriendschap betekenen, alsjeblieft.
Je zegt nooit eens goed wat je echt voelt, dat was voor mij het grootste bezwaar.

Toen ik ook nog eens gevoelens kreeg voor iemand anders, was het teveel.
Dit werkte zo niet meer, ik deed jou meer pijn dan goed.
Het vertrouwen was weg, en dat is in een relatie toch een belangrijk onderdeel.
Ik vreesde voor het ergste en zette er een punt achter, maar eerste verzamelde ik al mijn moed.

Je was in de war, logisch, het kwam natuurlijk erg onverwachts voor jou.
En geloof me, ik had het ook liever anders gezien.
Het is ook echt niet dat dit is wat ik wou.
En heel voorzichtig dacht ik: misschien komt het ooit nog eens goed, heel misschien.

Het werd erg lastig om vrienden te blijven.
We voelden natuurlijk nog erg veel voor elkaar, en bleven elkaar zien.
Luisterden ook nog steeds “onze muziek”, en bleven zout in de wonden wrijven.
Jij wist wat je wou: mij terug. Ik, zo twijfelachtig als ik ben, wist het natuurlijk nog niet en ik zou het nog “even aanzien”.

Maandenlang is het zo doorgegaan, we mistte allebei iets, maar wisten gewoon niet wat, ik voelde zonder jou erg veel eenzaamheid.
Ik had de tijd genomen die ik nodig had, om dingen op een rij te zetten, en na te denken wat ik voelde en voor wie.
Jij hebt mij het goede pad van het leven laten zien, en nu was ik het kwijt.Wat moet ik nu? Beslissingen maken is voor mij echt een soort fobie.

Iemand vroeg aan mij: waarom proberen jullie het niet nog eens? Waar ben je bang voor? Wat houdt je tegen?
Angst. Angst is wat mij tegen houdt. Bang dat er snel weer een einde aan komt en dat ik je weer pijn doe.
Maar toen heb ik een eigenlijk wel kloppend advies gekregen:
“handel met je gevoel, niet met je verstand”
Iets wat ik erg lastig vindt, maar wat me wel weer bij jou gebracht heeft.

Ik heb namelijk beseft dat ik gewoon gelukkiger ben met jou,
en dat ik je niet kwijt wil.
En dat ik van je hou….

Mijn gevoel voor haar is nog lang niet over maar dat geeft niet
Zij gaat ondertussen door met haar leven, iets wat ik nu ook doe.
Verder gaan met m’n leven, maar dan wel met jou zoals je ziet.
Ik ben namelijk uitgeput, en heb echt geen zin in meer gedoe.


Dit fantastische gevoel van nu gaat ooit over, het duurt geen eeuwigheid.
Het enige wat ik daarom wil is alles stil zetten op hoe het nu is.
Dus God, op dit moment, alsjeblieft, stop de tijd……………….