een hemel vol verlaten
ik weet je zon
niet meer te schijnen
voel je zo verdwijnen
waar jij straalde
is het stil alsof de
tijd me niet meer wil
de weg is leeg, waar jij
ooit bent geweest spant
een hemel vol verlaten
die laatste kus was
stout, de bank werd
koud waar wij op zaten
je nam mijn liefde
maar vergat de stem
die zei van je te houden
je zag mijn blik
die plagend vroeg om
onvoorwaardelijk vertrouwen
ik koester nu mijn dromen in
de leegte van vandaag, je bent
voor mij een hunkerende vraag
wil melker
01/08/2003
sunset: | Vrijdag, augustus 01, 2003 21:55 |
Zijn het niet juist de 'vragen' die het leven spannend maken, en in ons het dichten doen ontwaken? Echt mooi, en zoooooooo herkenbaar. Liefs / sunset |
|
Erna Muermans: | Vrijdag, augustus 01, 2003 10:34 |
schitterend maar droevig gedicht prachtig weer verwoord... heel diep ook liefs Erna |
|
Caroline Maas: | Vrijdag, augustus 01, 2003 09:28 |
Prachtig! Wat verwoord je dit ontzettend mooi. Het is voor mij een herkenbaar gevoel. Liefs, Caroline |
|
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: cartooneke | ||
Gepubliceerd op: 01 augustus 2003 | ||
Thema's: |