ik was bij je graf
en bracht je bloemen
en dacht terug
aan toen die dag
toen jij het aardse
met het
hemelse verruilende
de dag toen
tranen vielen
rood als bloedkoralen
toen jij je laatste
adem blies
de dag stierf
toen jij vertrok
naar de andere kant
van de horizon
op het moment dat
je levenslicht doofde
stierf er een stukje
in menig hart
nimmer zullen wij
jou vergeten
zo ook je
geboortedag niet
vandaag vieren we
in stilte
en laten we
herinneringen leven
nooit zullen
we je vergeten
rust maar zacht
lieve mem
christa
wijnand.: | Maandag, augustus 04, 2003 18:23 |
heel mooi | |
sunset: | Maandag, augustus 04, 2003 11:42 |
Het is nooit een troost voor de achtergebleven, maar niemand is echt 'weg' (ook al is het stoffelijke niet meer aanwezig). En zelfs als je niet geloofd in 'eeuwig', iedereen leeft minimaal verder in de harten van hen die hem / haar liefhadden. Ik ben ervan overtuigd dat jouw verwoording van verdriet, hunkering, en achtergebleven leegte, anderen tot steun zullen zijn. Inderdaad, heel mooi en herkenbaar. Liefs, en mijn genegenheid met je. sunset |
|
*Miranda*: | Maandag, augustus 04, 2003 11:15 |
Geweldig mooi gedicht Christa! Liefs, Miranda |
|
Erna Muermans: | Maandag, augustus 04, 2003 11:02 |
een heel herkenbaar gevoel je hebt dit prachtig beschreven liefs Erna |
|
tim balthazar: | Maandag, augustus 04, 2003 10:49 |
heeeel mooi groetjes |
|
Jeffry: | Maandag, augustus 04, 2003 08:37 |
Ja, zo voelde ik mij de afgelopen 23ste juli toen ik bij het graf van mijn moeder stond...ik praat altijd een half uurtje met haar en het is zo vreemd dat antwoorden meestal vanzelf komen...ze blijven moeders en waken..ook al zijn ze stoffelijk niet meer aanwezig...prachtig gedicht! XX |
|
de linda: | Maandag, augustus 04, 2003 08:27 |
sterkte heb even geen woorden nu. warme knuffel robijntje |
|
Auteur: christina | ||
Gecontroleerd door: ;o)x | ||
Gepubliceerd op: 04 augustus 2003 | ||
Thema's: |