Het leven valt je zo zwaar, altijd gestresst...Maar wanneer je jezelf bent, zo koel als een ijskoningin, ben je op je best.
Althans, dat denk je zelf, je kunt de hele wereld aan, ondertussen laat je je kinderen in de kou staan....
Je geeft geen liefde, toont geen interesse, geen respect of vertrouwen. Je bent geen moeder waar een dochter op kan bouwen.
Na 22 jaar heb ik dan maar afstand van je genomen, gekozen voor mezelf, mijn leven en mijn dromen!
Je bent zwak en leidt een triest leven, je hebt je afgesloten voor iedereen en ben niet in staat om liefde te geven.
Emoties tonen heb je eigenlijk ook nooit gedaan, blijkbaar is het moederschap voor jou maar een zware onbevredigende baan....
Je bent net een tikkende tijdbom, zo labiel en tegelijkertijd gevoelloos. Dat is de reden waarom ik afstand van je nam, dat is de reden dat ik voor mij koos.
marsch: | Maandag, augustus 04, 2003 20:44 |
heel mooi omschreven... ik ken het gevoel,ik heb net na 18 jaar afstand genomen van wat zich mijn "vader" noemt. | |
Auteur: ->Channie | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 04 augustus 2003 | ||
Thema's: |