Hoe komt het toch?
Die mensen om mij heen,
allemaal zot en eigenwijs, maar toch geliefd.
Ze babbelen, meer kletsen,
ze roddelen en lachen,
ze trekken zich niets aan, alleen plezier.
Ze willen niet aan de dood denken,
alleen maar aan het leven.
En ooit, als ze dood zijn,
beseffen de mensen pas wat ze gedaan hebben,
en willen iets doen, maar kunnen niet.
Dit is typisch de wereld,
onwijs dom, maar toch slim.
Maar het beste van al, het belangrijkste van al,
is dat we leven. En je gaat dood.
Ga je in de hemel, ga je in de hel,
voor altijd? Of voor tijdelijk?
Of alleen maar rotten in je graf?
1 ding weet ik ...
Je wordt weer zoals de anderen..
We zijn niet anders dan een stelletje emotionele debielen ..
/Lisa cantaert/