Huilend lig ik op mijn bed,
steken pijn, in mijn hoofd.
Ik wil niet huilen,
neem me dingen voor..
Shit.. weer een levensgevaarlijk voornemen beloofd.
Hoe kom ik van mijn problemen af?
Als ik niemand meer vertrouw.
Hoe kan ik dan mezelf accepteren?
En zeggen dat ik van Bram hou?
Ik weet niet meer wat ik voel,
als ik dingen zeg,
weet ik soms zelf niet wat ik bedoel.
Altijd maar liegen over eten,
dit lust ik niet.
Dat wil ik niet.
Het enige dat gebeurd,
is dat ik mensen afwijs.
Ik doe mensen onwillig verdriet.
Mijn vader,
juist HIJ, een kei van een man.
Doe ik de meeste pijn.
Gewoon omdat ik niet van mezelf houden kan.
Ik durf hem niet te zeggen,
dat ik hem dingen verwijt.
Okay, ik wil het wel.
Maar ik ben ergens bang voor,
dadelijk raak ik hem kwijt..
Ik weet ook niet waarom ik zo denk.
Maar telkens als ik van iemand hou.
Wordt diegene weggenomen,
Ben ik het niet waard?
Ben ik soms te stout?
Het liefst was ik gewoon dood,
maar zelfs daar ben ik te laf voor.
En iedereen maar optimistisch zeggen:
het leven gaat gewoon door..
Maar wat nou, als je alles stuk maakt?
Als je niet kan eten in een gezelschap?
Je vrienden daardoor verliest?
Je buik pijn doet na elke hap?
Wat moet er van mijn worden?
Lieve pap, ik wil niet weg!
Jij bent de beste pappa ooit.
Ik kan niet leven met pijn doe van jou.
Ik vergeef het mezelf toch nooit.
Lieve pappa, hoe kan ik zeggen dat ik van je hou?
Dat er gewoon te veel gebeurd is,
en dat ik je daarom niet vertrouw?
Ik snap zelf niks van mijn gevoel.
Dus daarom ben ik vaag,
en daarom weet jij ook niet wat ik bedoel.
Misschien stik ik van de zelfmedelij,
maar hoe krijg ik dat dan weer weg?
Hoe word ik dan weer MIJ??