Het leven op aarde,
voor ons gaat het door,
voor jou is het al gestopt.
Aan alles van jou hechten we nu een enorme waarde,
wat je deed, wat je zei, alles klopt.
Je bleef altijd praten, en zong de hele tijd.
Daar luisterde ik niet naar, en nu heb ik spijt.
Ik kon je nog maar net en wist absoluut niet wat je dacht,
nu kan ik het je nooit meer vragen,
maar volgens mij vond jij het leven een pracht.
Je vrienden zijn achtergebleven,
je klasgenoten zijn stil,
want jij bent er niet meer,
en ik weet absoluut niet wat ik wil,
Wil ik doorgaan met leven,
of stilstaan bij wat er is gebeurd?
Sommigen zeggen 'we moeten verder,
er is al genoeg getreurd'.
Ergens is het waar en ergens toch weer niet,
want hoe kun je gewoon verderleven met zo'n groot verdriet?
ik weet het niet meer en ik wil het niet meer....