LAATSTE PIJN
De wereld lachte naar je voeten.
Tenen krulden van applaus.
Hatend klapten ze hun handen.
Vergaten zelfs, hun dank voor jou.
Kwetsend schudden ze hun hoofden.
Fluitend jouwden ze je uit.
Je wilde ze meer warmte geven,
maar ze schreeuwden je de kou.
Ogen blikten slechts jaloers zijn.
Woorden haakten in je hart.
Pijn die je toen voelde, leek,
alsof de wereld je vergat.
Leegheid kijkt naar binnen,
ijlheid zuigt aan laatste lucht.
Niet meer weten, woordloos zuchten.
Verdwenen stilte, gilt hysterisch terug.
Eenzaam zijn schuift grenzen
dichter bij elkaar. In het brandpunt
van geen aandacht samenkomend,
is het afscheid, een gebaar.
wil melker
27/02/2001