Liefdesverdriet.
Jan, ik kan niet meer zonder jou…
Gewoon omdat ik zoveel van je hou!
Toch zal het moeten want je bent te oud.
Mijn hart kan ik niet meer verwarmen, daar is het nu ijskoud.
Gewoon omdat ik je niet kan vergeten en niet kan missen.
Jij met je schattige oogjes, je bierbuikje en je lieve lach…
Je maakt me zo nerveus dat als ik naar je kijk, ik in mijn broek zou “pissen.”
Ik mis je heel hard, ik wou dat ik je wat meer zag…
Ik heb het zwaar te pakken.
Kan het niet meer aan en laat mijn hoofd zakken.
Vrienden en vriendinnen steunen me hierin…
Maar dat heeft echt totaal geen zin…
Ik heb veel zin om naar je toe te gaan en je te kussen.
Maar dan denk ik aan de gevolgen en begin ik mezelf maar te “blussen.”
Als je iets tegen me zegt krijg ik een black-out…
Durf ik niets meer te zeggen en krijg het heel benauwd.
Ik droom elke nacht…
Dat je naar me lacht…
En zegt dat je van me houdt…
Maar nee, het moet uit mijn hoofd, je bent te oud.
Waarom krijg ik je niet uit mijn hoofd?
Het heeft toch geen zin om je erin te houden…
Je maakt het me moeilijk want ik heb wat aan mijn vriendinnen beloofd…
… Een belofte waar ik me graag aan zou houden.
Het gevoel zal me blijven achtervolgen, willen of niet…
Ik zal wel zien wat mijn leven me nog bied…
Soms wil ik echt alles opgeven…
En opnieuw beginnen, met een nieuw leven.