Altijd ruzie in huis om jou.
Ik zal nooit meer kunnen zeggen dat ik je vertrouw.
Hulpverleners schoven het op de pubertijd.
Wij wisten zeker, het kwam niet door de leeftijd.
Waarom werd er van mij verwacht dat ik alles gelijk zou vergeten....
Hebben jullie echt niet beter geweten??
Het ging niet over, de ellende begon steeds weer van voren.
Ik wou je naam niet eens meer horen.
Na een ruzie was ik altijd bang dat je weer wegliep.
Elke nacht lag ik daarom wakker, terwijl jij lekker doorsliep.
Ik veranderde, ik kon met niemand hierover praten.
Waarom moesten we het tussen deze muren laten?
Jij was zielig dus ik mocht niet klagen.
Vaak afgevraagd of ik toch de gok zou wagen.
Een andere uitweg zag ik niet.
Dan was ik eindelijk af van mijn verdriet.
Ik voelde me bang, wist niet meer wat ik voelde.
Waarom zagen jullie niet wat ik bedoelde?
De manier waarop ik nu naar hulpverleners kijk.
We zijn bij zoveel geweest en ze hadden allemaal ongelijk.
IK hou van je maar soms haat ik je door je gedrag.
Je bent 20 en blijkt PDD NOS te hebben. Waarom was er geen hulpverlener die dat zag?
Ik ben nog jong maar het leven gaat snel.
Ik zal jullie nooit iets kwalijk nemen, dat weten jullie toch wel?
Ik weet dat het niet overgaat maar toch blijf ik hopen.
Hopen dat de rest van je leven normaal zal gaan verlopen.
Mensen kijken mij aan, bij het horen van jouw naam.
Het is toch niet normaal dat ik me voor mijn eigen zus schaam?