had ik je me maar nooit mijn liefde voor jou verklaard...

had ik al me woorden maar ingeslikt en op gespaard...

want mijn liefde voor jou gaf bij jou de door slag...

nu ben ik het die met een gebroken hart achter blijven mag...

zou nog zo graag je stem even willen horen,zou je zo graag nog een keer willen zien...

maar dat zal wel niet meer gebeuren misschien...

zou ook nog zo graag tegen me aan willen voelen...

nachten lang met jou willen kroelen...

gewoon even lekker bij elkaar zijn...

het voelde toch goed.jij vond het toch ook fijn..?

ik mis je gewoon in me armen...

het voelde zo waanzinnig, bij jou kon ik me hart verwarmen...

waarom heb je afstand van mij  genomen...?

had je niet net als ik mooie toekomst dromen..?

iedere dag lees ik je lieve smsje''ik zal voor jou altijd doorgaan''

en dan denk ik bij me eigen,wat heb ik jou misdaan...

dat je me zomaar in de kou laat staan...

je bent toch een man je bent toch volwassen...

maar tegen mij liefde was je niet opgewassen...

ik was niet eens op zoek jij vond mij....

maar je stal me hart en toen liet je me weer vallen en nu ben je weer vrij...

ik wou dat ik je kon haten....

maar helaas ik kan alleen nog maar aan jou denken...maar jij wil niet eens meer met me praten...

ik zal moeten leren om je los te moeten laten....

maar hoe?dat heb ik nog niet in de gaten..!!!!!!