Lachend ga ik door het leven
mijn verdriet diep verborgen
Een gave die me is gegeven
ik moet er goed voor zorgen
Het innerlijke goed verstopt
Het verdringen van emoties
als ‘t verdriet weer aanklopt
Een masker op mijn gezicht
Zodat niemand zijn aandacht
op mijn innerlijk wezen richt
neen ze kennen mij niet echt
alleen thuis komt het verdriet
en strijd ik moe mijn gevecht
de telefoon gaat ik krijg bezoek
Masker op niemand die ‘t merkt
Net zoals een gesloten boek
en zo gaat het telkens weer
ik ben het niet anders gewend
En ken zelfs mezelf niet meer
geestelijk ben ik oververmoeid
Ben niet zo sterk als men dacht
een eenzaamheid valt me aan
Kan minder dan ik had verwacht
emoties willen naar buiten gaan
het is nu de moment en de tijd
Dat ik eindelijk voor mezelf strijd
**************************
christina: | Woensdag, oktober 22, 2003 19:27 |
lief robijntje weet je dat mijn masker mijn vriend is je doet het goed lieve meid je bent aan het plaatsen en het leren omgaan met het verleden waar van je weet dat je het nooit zult vergeten het enige wat je kan doen dat doe je toch nog iets van je leven maken sterkte en een dikke knufff speciaal |
|
Amarena: | Woensdag, oktober 22, 2003 16:37 |
Soms is het juist te prijzen als je tijdelijk een masker op kan zetten en niet voor iedereen een open boek bent. Maar voor diegene die het boek wel mag lezen zou ik zeggen, laat het masker af. Anders houd je dit nooit vol. dit mooie gedicht kan een begin zijn. Sterkte en veel liefs, Amarena |
|
Auteur: schrijfveertje | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 22 oktober 2003 | ||
Thema's: |