Ik zit te starren naar de muur,
ik zit te denken,
misschien al een uur.
Mijn handen gevouwen onder mijn kin,
mijn benen gekruist,
best naar mij zin.
Mijn gedachten dwalen terug in de tijd,
hoe het leven begon,
als kleine meid.
Wat was het toen fijn en zo vertrouwd,
je wist van geen zorgen,
of hoeveel je van iemand houdt.
Mijn katten en oma waren mijn leven,
daar was ik altijd......
En nu stop ik heel even.
Een hete traan rolt over mijn wang,
die veeg ik snel weg,
houd mijn verdriet in bedwang.
Nu besef ik ineens hoe veel ik hield van dat mens.
Haar nog een keer omhelzen,
is mijn grootste wens.
Ik hou van jou zeg ik keer op keer,
als ik aan haar denk,
maar dat hoort zij niet meer.
Ik moest toen sterk zijn ik moest het beloven,
zei mijn moeder,
en wees met haar vinger naar boven.
Ik begreep het toen niet hoe kon ze daar zijn???
En ik stond hier,
het deed zo veel pijn.
En toen pas mijn zoontje tegen mij zei
"mama kom kijken!" en hij wees naar boven,
"kijk daar is ook mijn oma"zei hij blij,
hij is zo sterk want dat moest hij beloven.
Toen besefte ik dat is Het Leven
en zeg ik dat ik van je hou,
want misschien kan het nog maar even.