Weten.
Eerst wil je het weten,
maar daarna eigenlijk weer vergeten.
Eindelijk kun je zeggen wat er aan de hand is.
Toch hoop je dat de dokter zegt: "Ik had het mis".
Dubbel gevoel, dat is het wel;
de ene kant het weten en tegelijk het ook willen vergeten.
De buitenwereld snapt er niets van
en ziet alleen maar wat je niet kan.
Niet de vermoeidheid, onzekerheid en pijn.
Of hoe het is om FM-patiƫnt te zijn.
En je wilt het wel vertellen.
Iedereen zou je op willen bellen.
Maar ineens is daar die rem.
In in je binnenste een stem.
Zouden ze het wel willen weten?
Ze willen het waarschijnlijk toch het liefst vergeten.
Je hoopt eigenlijk van niet.
Maar al snel komt het verdriet.
Dat de meeste het vergeten....
...en niks van je willen weten.
Vragen niet meer hoe het met je gaat.
Het gevoel komt dan dat je alleen staat.
Maar ineens komt er iets naar boven.
En weet je wie je wel geloven?
Dat zijn je FM-lotgenoten!
Die zullen je nooit voor je kop stoten!
Ineke.