Ik werd deze morgend wakker
en ik herrinnerde mij
dat ik die nacht weer voor even
in het verleden geleefd had!





" Daar "
waar ik niet bang hoef te zijn
om te dromen en te hopen.
" Daar "
waar ik niet voor het gevoel zelf
wil gaan lopen.



Maar bij het eerste
ochtendgloren
toen de zon
in al zijn schoonheid werd
herboren.
Voelde ik het weer
een angst die elke dag
sterker wordt
steeds meer en meer.


De angst
om weer te krijgen
die warme tedere
gevoelens voor iemand.
" ook wel liefde genoemd "
Maar wil ik het nog wel?
ik weet het echt niet
dus zet ik het voorloopig maar
allemaal aan de kant.





Want voor nu is die angst
te groot
om alles te voelen
maar misschien is er
ook wel de angst
om nooit meer
te voelen!
Dus laat ik mijn
hart maar
bewust wat
afkoelen.



Maar moet ik eigenlijk
wel bang zijn
want door mezelf dit
allemaal af te vragen
weet ik wel
het zit gewoon
van binnen
diep begraven!