ik kan het niet uitleggen,
waarom ik zo ben de laatste tijd,
ook al willen de meeste mensen een antwoord,
en ook al zeggen ze dat ze er altijd zullen blijven,
wat ik ook doe ze zullen er zijn,
maar ik kan het niet uitleggen,
maar als ik hun lach zie,
een teken dat ze om mij geven,
dat weet ik dat ze altijd mijn vrienden blijven,
hoe hard ik ook bij mijn eigen in de knoop zit,
maar ik weet...
dat ik veranderd ben,
maar dat is niet altijd zo,
op school merken ze niks,
gewoon omdat ik daar mijn masker op heb staan,
ik doe daar zo zot,
ik doe alsof mij er niks dwars zit,
en wanneer ik binnen kom valt het op mij,
en elke dag doet het een beetje meer pijn,
als ik binne kom,
gewoon omdat ik mijn masker moet afzetten dan,
ik wou dat ik het niet moest,
want met dat masker merkt niemand het,
ze weten niet dat er iets scheelt,
ze zien niet dat ik veranderd ben,
maar ik weet da ze om me geven,
ik weet wat ik aan hun heb,
en weet je?
ook al merken ze niet dat er iets scheelt,
toch helpen ze mij,
zonder dat ze het weten,
alleen maar door hun lach,
door het plezier dat we beleven,
en al dat plezier dat we al hebben gemaakt op school?
dat is het enigste wat ze nooit meer kunnen afnemen...