De spiegel
Ik kijk in de spiegel en zie om me heen,
En echt het is niet zo als ik dacht ik ben niet alleen.
Ik dacht dat het niet kon want ik voelde me altijd zo
verlaten ,
En was die gene met onbegrip zo langzamerhand gaan haten .
Toen kwam ik jullie tegen en zag me zelf staan ,
Al die spiegelbeelden waar komen ze zo opeens vandaan .
Langzaam begon ik te begrijpen dat ik niet alleen sta in me verdriet en pijn,
En dat er meer waren met die schijn.
Want hier hebben we elkaar gevonden en typen van ons verdriet,
En weet dat we gehoord worden zonder dat men elkaar ziet .
Want hier hoef je het niet uit te leggen ,
Hier kunnen we lachen en huilen tegelijk zonder ook maar iets te zeggen.
Dat geeft weer wat plezier in het leven ,
Raar hoor dat een spiegel je dat kan geven.