Zo lang…
Zo lang…
Leek alles aan mij voorbij te gaan
Rond gelopen zonder te weten wat ik deed
Niks kon ik me herinneren van een dag
Behalve de momenten dat ik in mezelf sneed
Zo lang…
Mezelf verborgen gehouden
Nooit iets aan het licht gebracht
Uren lang uitdrukkingloos gekeken
Gedachten weggetrokken naar de dood, “Het” had me in zijn macht.
Zo lang…
Bleven tranen vloeien
Steeds weer gesloten ogen
Wereld draait weer door
Toch ben ik hier.. Onbewogen
Zo lang..
Depressie verzwegen
Onveranderd doorgeleefd
Bleef lachen en vrolijk doen
Toch boven de dood gezweefd
Zo lang…
Gevoelens kwijt geweest
De weg naar de dood gevonden
Maar nooit helemaal van de aarde los gekomen
Gedacht toch niet los geweest van de dood niet een seconden!
Zo lang…
Me laten gebruiken
Mezelf was ik niet meer
Nu “moet” ik veranderen
Loslaten uit dit duistere leven, het doet zeer!
Zo lang…
Vragen waarom ik niet mocht snijden
Nooit antwoord geen hulp willen zoeken
Gevoelens sluipen nu langzaam naar buiten
Toch mis ik het vluchten naar de duisteren hoeken….