wenkt stilte met het koude gezicht
kom met me mee
of zal ik je dragen
het land is zo leeg
zonder leven en vragen
overal steen
de wind zingt zijn lied
langs ravijnen en neuriet
refreinen alleen, alleen
ik heb muren gebroken
voegen gewrikt
liet eenzaamheid komen
uit leegte in dromen
nog zijn we gebonden
de wereld vergruist
het licht in het glas
ontbindt zich tot zwart
kom met me mee
want alles verbrokkelt
scherft in mijn handen
rafelt aan alle verbanden
nog zijn we samen
met de dood in het zicht
boven lokt ijlte, wenkt
stilte met het koude gezicht
wil melker
13/12/2003
Chichi: | Zaterdag, december 13, 2003 22:23 |
Ik heb er geen woorden voor.... echt geweldig mooi... maar dat is nog niet half wat ik wilde zeggen... |
|
Jacobs Ivan: | Zaterdag, december 13, 2003 20:15 |
weer een pracht van een gedicht !! | |
Staraflur: | Zaterdag, december 13, 2003 19:35 |
Woorden blijven in mijn hoofd hangen als ik dit lees, het bereikt in mij een soort van emotionele toestand die me ook in verwarring brengt, mooi geschreven, het zindert nog steeds in me door |
|
wil melker: | Zaterdag, december 13, 2003 17:31 |
Twee veranderingen.. het tweede thema is Jij.. en een wijziging zo dat de vierde strofe zo wordt. nog zijn we gebonden de wereld vergruist het licht in het glas versplintert tot zwart dank wil |
|
Jannie Hoogendam: | Zaterdag, december 13, 2003 17:19 |
Bespeur ik hier een gevoel van eenzaamheid? Heel goed vertolkt en speciaal kus Jannie |
|
MayadeBij: | Zaterdag, december 13, 2003 09:42 |
.... (kus) | |
Auteur: wil melker | ||
Gecontroleerd door: ;o)x | ||
Gepubliceerd op: 13 december 2003 | ||
Thema's: |