De dageraad heeft besloten
om de ogen weer te openen
te zien wat er geschreven wordt
en te horen wat men zegt.
Laten we samen spelen
was een fris en fruitig stemgeluid
het betrof een dame
die mijn hand al wilde pakken.
Warmte was opeens ingesloten
op het pad waar de liefde ruist
en het samen spelen
is dan wel aan mij besteed.
Het groen van de natuur
met de diversiteit van bloemen
groeit uit tot een vrije oase
van geluk, liefde en bewustzijn.
Ik heb het wel gelezen en gezien
riep een stemmetje van uit de bosjes
maar ik wilde het niet horen
en zeker dat ik het niet wilde zien.
Nu zit ik in de groene struiken
met stekels die pijn doen overal
ik durf mij niet meer te vertonen
wat jij leest mijn kleren van me kont.
Ach wel en wee, het draait weer door
soms heb je ook niets aan je gevoel
dan draait de wereld door
zonder zich een vraag te stellen.
Waar ben ik, maar waar zijn zij mee bezig?
er was een boodschap, een duidelijke
maar ik stelde mij er niet voor open
nee, mijn wil is wet en daarmee basta!
De zon scheen later op mijn witte huid
genietend van de warmte, en de kleuren
bloemen dreven op mijn oogvlies
en het gejammer kwam uit de struiken.
Je hand in de mijne
dat voelt steeds fijner, warmer
heb nooit de wil gehad te binden
maar met jou schijn ik daar aan te wennen.
Feilloos kijk ik nog even om
het was een tijd geleden dat ik me zo voelde
het pad is nog erg lang
hier en daar verhard, soms is het van zand.
Het is geweest en ik heb er van geleerd
het is niet terug te draaien
maar toch, we hebben wel een punt gemaakt
ik denk niet langer meer, maar wel na.
De hemel was blauw, hemelsblauw dus
even voelde ik me met God verbonden
ondanks dat ik niet geloof en op hem bouw
toch zag ik even zijn welgemeende knipoog.
Het zandpad mondde uit op de weelde van de zee
even keek ik je aan, warmte was mijn deel
we konden links of rechts, de keuze was aan ons
terug was geen optie, zie daar in de struiken.
Even in het zand gezeten, de tijd nemend
wachtend tot het duister wordt, de nacht valt
fluister dat we weer moeten gaan lopen
de kou trekt anders een gat tussen ons.
Jij beaamt mijn keuze en trekt me mee naar rechts
ik twijfel geen moment, ik vertrouw op jou
onze handen vinden weer de weg naar elkaar
niet wetende waar dit alles eindigen zal....
Auteur: Jasper de Jong | ||
Gecontroleerd door: Frummel | ||
Gepubliceerd op: 15 december 2003 | ||
Thema's: |