Daar liep ik door de donkere wouden
Zwepen van angst spoorde mij aan voort te gaan
Gedreven door pure waanzin weigerde ik te stoppen
Maar was het wel waanzin
Of eerder een daad van verloren liefde
Ze zwerft door mijn hoofd
Zoals ik door de bomen zwierf
Ik zink steeds dieper in mijn verdriet
En word melancholischer naarmate de dagen verstrijken
Nostalgisch kijk ik naar slecht getrokken foto's
Waar ik vage schimmen van haar kan zien
Zij, even misterieus zls de donkere zijde van de maan
Nog mooier dan meest uitgestrekte boomgaarden
Waar de rijpe vruchten smeken om geplukt te worden
Maar toch blijf ik doorgaan, probeer haar te vergeten
Ik geef de moed niet op, allemaal voor één persoon
De hand die mij uit het drijfzand trekt
Mijn zielmaatje, mijn licht, zij die er altijd voor mij is
Zijn helder van naam, die mijn pijnen kent....