Verloren woorden
In welke gang van het verlaten diep
Is de waarheid ongegrond
Ware woorden worden niet meer teruggekaatst
Waar eerst de reflecterende spiegel stond
De woorden worden weggevoerd
Naar verlaten zwarte gaten
Niemand gelooft je immers op je woord
Tot je stopt met praten
De waarde achter woorden
De ziel, de kern van het verstand
Is ruwweg opzij geschoven
En staat nu weerloos aan de kant
Woorden gescheiden van hun waarde
Gescheiden van hun vertrouwelijke waarheid
Zijn in anderen hun begrip verloren
En langzaam raakt het zijn klanken kwijt
Woorden zonder waarden, zonder enkel geluid
Zijn als gedachten ongesproken, onvertaald
Want immers uit hun vertellende invloed
Wordt geen waarheid meer gehaald
Woorden worden afgekneld in de gangen van het diep
En blijven achter in gedachten
Omdat alleen daar de kern van waarheid
De pijn nog wat kan verzachten…
Stompie: | Dinsdag, januari 06, 2004 11:56 |
'van hun vertrouwde waarheid' ach, het kan allemaal wat soepeler, maar daar gaat het hier niet om. In gedachten koester je de waarheid, de gesproken woorden geven maar misverstanden. Diepe eenzaamheid spreekt uit deze gebroken taal. |
|
MVL: | Dinsdag, januari 06, 2004 02:59 |
Je gedicht spreekt me aan, maar... mag ik wat opbouwende kritiek leveren? Kijk of het zo niet beter loopt:(1e):"Waar eerst de spiegel stond" (2e):"Totdat je stopt met praten" (4e):"Gescheiden van hun vertrouwelijkheid" / "Raakt langzaam klanken kwijt" Sorry, kon het even niet laten. Hoop niet dat je boos bent; je woorden hebben gewicht. |
|
IK: | Maandag, januari 05, 2004 22:52 |
De thema's zijn zeer treffend gevat in een gedicht, promise. Poëzie van hoog gehalte, dit dicht. *smile* ;o)x |
|
Auteur: sorriso promise | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 05 januari 2004 | ||
Thema's: |