Donker zijn de dagen,
die nimmer worden verlicht.
Zwart zijn de paden,
waarnaar je ogen zijn gericht.
De grijze kleur overheerst,
in je sombere leven.
Zelfs de fleurigste bloemen,
kunnen jou geen vrolijkheid geven.
Pijnlijk kijk je me aan,
de tranen staan in je ogen te lezen.
Bang dat ik ze nog langer zal zien,
begin je mijn ogen nog te vrezen.
Jou verdriet valt me zwaar,
want troosten kan ik je niet.
Ik kan enkel nog hopen,
dat jij het licht nog op tijd ziet.
Stompie: | Dinsdag, januari 13, 2004 11:03 |
Als die persoon je ogen vreest, dan is-ie bang voor je oordeel. Oordeel komt uit afstand voort. Jij bent die ander niet, kunt die niet worden. Je bent echter ook niet 'buiten' je vriend(in)/familielid. Je bent dichtbij en zo is het goed. Meer moet dat niet zijn. Vergeet dat je moet troosten en blijf tot het bittere eind. Dat IS troost! |
|
Wheelgranny: | Maandag, januari 12, 2004 23:36 |
Troost gaat hier wel vanuit! Maar ook de machteloosheid dat je niet kunt helpen! Sterkte Rimjam Liefs Wheelgranny |
|
lagbeertje: | Maandag, januari 12, 2004 17:01 |
heel mooi. ik hoop dat degene voor wie het is hiermee je weer durft te laten delen in haar pijn. | |
Oorlam: | Maandag, januari 12, 2004 15:42 |
mooi neergeschreven, altijd blijven troosten, ook al lijkt het niet te helpen... | |