ik lag in bed
jij was er niet
ik was alleen
met mijn verdriet
een stilte
die in mijn hart stak
jij was er niet
die normaal de stilte verbrak
de eenzaamheid bleef me raken
jij was er niet
om mij aan het lachen te maken
hoe belangrijk een vriendin voor je kan zijn
eerste keer dat ik het meemaak
nu gaat ze weg
het doet zo een pijn
ik zal haar natuurlijk blijven zien
tot we ergens in de tachtig zijn.....misschien
ik ben zo bang je kwijt te raken
dit mag niemand kapot maken
nog nooit heb ik om een ander zijn ellende ziten huilen
bij 1 traan van jou begin ik al te pruilen
waarom moest ik me hechten aan jou
straks sta ik toch weer alleen in de kou
ik loop alleen verder de rest van mijn levensbaan
of laat jij me toch niet alleen staan